Strzygonia choinówka należy do jednych a najgorszych szkodników lasów iglastych. Jest to szkodnik tak zwany pierwotny czyli że atakuje wyłącznie drzewa zdrowe i silne. Strzygonia choinówka należy do motyli. Pojawiła się masowo na północy kraju w latach tysiąc dziewięćset dwudziesty drugi do tysiąc dziewięćset dwudziestego drugiego. Wyrządziła ona w tamtych latach ogromne szkody szczególnie w Puszczy Augustowskiej, Puszczy Nadnoteckiej oraz Puszczy Kurpiowskiej. Wtedy należało wyciąć z powodu zniszczeń sto tysięcy hektarów lasów. Następnym takim okresem szczególnej działalności strzygonia choinówki był okres od tysiąc dziewięćset trzydziestego drugiego do tysiąc dziewięćset trzeciego. Wtedy pod topór poszło pięćdziesiąt osiem tysięcy hektarów drzew. Samica składa jasnozielone jaja na igłach i młodych pędach drzew iglastych. Młode gąsienice ogryzają igły, stare osobniki zjadają igły w całości lub nadgryzają pąki i korę młodych pędów. Zimują w ściółce jako poczwarki. Główną metoda zapobiegania jej działalności jest sadzenie lasów mieszanych.

Posiadanie własnego zwierzaka to nie tylko niekończąca się zabawa, ale także duża ilość obowiązków. Musimy zadbać o potrzeby naszego zwierzaka, obojętnie czy jest to pies, kot, czy jakiekolwiek inne zwierze domowe. Musimy pamiętać także, że zwierze to także żywy organizm, a nie zabawka, więc nie dziwmy się kiedy nie będzie miało ochoty na psoty i zabawę wtedy kiedy my, że będzie cieszyć się każdym naszym głaśnięciem i że podczas naszej całodniowej nieobecności będą cały czas leżeć w bezruchu nic nie niszcząc ani nie psując. Musimy im zapewnić odpowiednie warunki, otwartą przestrzeń gdzie nic je nie krępuje, odpowiednie pożywienie oraz troskę i zainteresowanie każdego dnia. Wiele razy widzimy w mediach obrazy pokazujące przeludnione schroniska, a sami nieraz mieliśmy styczność z uroczymi, często małymi jeszcze psami, czy kotkami porzucanymi na ulicy, w środku zimy, które skazane są na pewną śmierć. Decyzja o posiadaniu zwierzaka powinna być przemyślana i zdecydowanie podjęta, byśmy jej później nie żałowali.

Brudnica nieparka to motyl żyjący w lasach i sadach. Jest szeroko rozpowszechniony a szczególnie liczny jest na południu naszego kraju. Czasami występuje masowo. Roi się w miesiącach letnich w lipcu i sierpniu w lasach liściastych i mieszanych. A także w sadach.. Prowadzi całodobowy tryb życia czyli można ją spotkać bez względu na porę dnia i nocy. Samce latają w różnych kierunkach natomiast samice ponieważ są bardziej ociężałe siedzą na pniach i konarach drzew i przepełzają z miejsca na miejsce. Jaja składają na korze pni w miejscach jasnych i słonecznych. Przeważnie na obrzeżach lasów i sadów. Złożone przez samicę jaja przykrywa ona śluzem i okrywa brunatnymi włoskami z własnego odwłoka. Takie gniazdo wygląda jak skrawek filcu. Gąsienice wylęgają się w kwietniu następnego roku i pozostają w gromadce przez kilka swoich [pierwszych dni. Zaczyna się wielkie żerowanie szczególnie na dębach, czasami na drzewach iglastych. Ogryzają im liście i igły. Jeśli skończy się żerowisko przędą nić na której wiatr przenosi je na inne miejsce.

Meszki sa bardzo podobne do komarów ale są o wiele mniejsze. Kąsają samice. W Polsce mamy około pięćdziesięciu odmian meszek. Żywią się krwią. Meszki występują najczęściej na podmokłych terenach. Meszki są groźne jedynie w dzień, zwłaszcza po południu i wieczorem. Atakują chmarami ludzi, zwierzęta, wciskają się wszędzie – do uszu, nosa, ust, wpadają pod powieki i wpadają do gardła. Lubią kąsać w miejsca gdzie jest cienka skóra. Nie przenoszą chorób ale maja bardzo toksyczną ślinę. Ich ukąszenie jest bardziej bolesne niż ukąszenie komara. Ukąszenie może spowodować obrzęki, zaczerwienienia i wysoką gorączkę. Jeszcze gorsze są kaczmary po których ukąszeniu może powstać odczyn alergiczny a ukłucia pozostawiają ropne ślady przez kilka dni. Kaczmary tną również przez ubranie, dla nich to żadna przeszkoda. Jeśli ktoś choruje na podwyższone ciśnienie to pasanie przez kaczany może spowodować reakcje alergiczne mogące zagrażać nawet życiu. Po ugryzieniu aby szybko pozbyć się swędzących bąbli można miejsce ukąszone należy przetrzeć świeżo przeciętą cebulą.

Komary to małe, bzyczące „wampiry”. W upalne dni nikomu nie przepuszczą. Nie można na chwile stracić ostrożności. Wszędzie gdzie jest człowiek niewątpliwie po chwili pojawi się komar. Komary potrafią w bardzo skuteczny sposób uprzykrzyć życie. Komary – samce sa ciche i spokojne. Żyje kilka dni i nikomu nie zagraża. Ona – samica jest utrapieniem. Może przeżyć nawet dwa miesiące żywiąc się krwią najlepiej ludzką choć nie pogardzi również zwierzęcą. Może jej wypić trzy razy więcej niż sama waży. Samica komara składa kilkaset jaj i do ich wyżywienia potrzebuje krwi. Bez krwi jaja giną. Giną również gdy brak wody. Wylęgowi komarów sprzyjają deszczowa wiosna i wilgotne lato. Najwięcej można ich spotkać w pobliżu zbiorników wodnych, w krzakach i trawach. Na podstawie zachowania komarzych można przewidzieć burze lub deszcze. W tym okresie komarzych gryzą szczególnie zajadle. W Polsce komary nie przenoszą żadnych chorób. Jedynie jeśli zaatakuje ich większa ilość albo ktoś jest uczulony na jad komara może przeżyć takie spotkanie z niezbyt przyjemnymi wspomnieniami.

Stonka ziemniaczana występowała początkowo w Ameryce Północnej i środkowej a obecnie występuje również w Europie. Stonka ma skrzydła w żółtym kolorze na którym jest dziesięć pasów czarnych. Stonka zimuje w glebie na głębokości około dwudziestu centymetrów. Już w kilka dni po opuszczeniu zimowego lokum zaczynają się rozmnażać. Samica składa od czerwca do połowy sierpnia od pięciuset do trzech tysięcy jaj. Larwy żerują na liściach żywiciela przez okres od jedenastu do trzydziestu dni. Potem się przepoczwarzają i dorosłe są po około trzech tygodniach. Stonka żeruje przede wszystkim na ziemniakach. Larwy żywią się ich liśćmi, kwiatami i łodygami. Może to spowodować w skrajnych przypadkach do obumierania roślin a na pewno powoduje zmniejszenie plonów. Zwalczanie stonki polega na opryskach środkami chemicznymi. Zabiegi te powtarza się trzy razy: na wiosnę gdy owady budzą się po zimie i wychodzą na powierzchnię, w momencie gdy larwy zaczynają żerować oraz w momencie gdy wylatuje pierwsze pokolenie młodej stonki.

Chrabąszcz majowy występuje na terenie całej Europy. W Polsce mieszka w lasach, zagajnikach i na polach. Chrabąszcze żerują przede wszystkim na liściach dębów. Można je spotkać również na liściach wierzby, brzozy, jarzębiny, buka, niektórych topól i kasztanowcu. Z gatunków iglastych można je spotkać na modrzewiach, sosnach, świerkach. Przeciętna długość owada dorosłego to dwadzieścia trzydzieści milimetrów. Ciało może mieć ubarwienie od jasnobrunatnego do brunatnego. Odwłok jest połyskujący. Chrabąszcze widać najczęściej od końca kwietnia do nawet lipca. Samica składa jaja partiami po około trzydzieści sztuk. Cykl rozwojowy chrabąszcza trwa około czterech lat od jaja do dorosłego osobnika. Jeśli larwy chrabąszcza występują masowo mogą spowodować uszkodzenie korzeni drzew liściastych. Żerowanie pędraków i larw w szkółkach leśnych powoduje niejednokrotnie masowe usychanie siewek i sadzonek. Aby zapobiec uszkodzeniom najczęściej szkółki umieszcza się z dala od pól, pastwisk i łąk. Również dba się o naturalnych wrogów chrabąszcza (borsuki, jeże).

Mieszkańcami szaf ubraniowych w mieszkaniu, strychów, magazynów z odzieżą skórzana i tekstyliami są mole. Larwy moli skutecznie dziurawią i niszczą rzeczy z materiałów naturalnych oraz pochodzenia zwierzęcego. Lubują się w spożywaniu odzieży i dywanów z wełny, smakują im wyroby futrzane i skórzane. Nie pogardzą kapeluszami filcowymi, obiciami mebli. Mole mogą zamieszkać praktycznie wszędzie nie tylko w pomieszczeniach gdzie mają coś do jedzenia ale nawet tam gdzie nie ma go. Szkodnikami są larwy gdyż dorosłe mole nie jedzą. Mole uwielbiają wilgotne pomieszczenia a nie znoszą suchych. Jedynym skutecznym sposobem na mole jest profilaktyka. Profilaktyka polega na stworzeniu molom niekorzystnych warunków do życia, zalęgnięcia się i bytowania. W mieszkaniach mogą zamieszać dwa rodzaje moli: mól ubraniowy i mól kożusznik. Mól ubraniowy jest niewielkim motylem o długości tułowia około dziewięciu milimetrów i rozpiętości skrzydeł około jedenastu milimetrów. Samce latają natomiast samice nie. Najczęściej składają jajka na tkaninach wełnianych aby zapewnić potomstwu pożywienie.

Niezwykle ważny elementem środowiska naturalnego człowieka sa owady. Dostarczają one pokarmu zwierzętom a nawet roślinom. Około trzydziestu procent owadów to „zapylacze” roślin. Wśród roślin występujących w Polsce około połowa gatunków jest owadopylna. Zapylaczami są między innymi błonkówki, muchówki i motyle. Duża grupa owadów pełni rolę sanitariuszy gdyż przyspieszają rozkład odchodów i szczątków zwierzęcych. Niestety wśród owadów mamy również takie które działają szkodliwie. Istnieją gatunki drapieżne oraz pasożytnicze które niszczą gatunki roślinożerne. Powodują one szkody w warzywnictwie, ogrodnictwie, sadownictwie, leśnictwie oraz rolnictwie. Gatunki roślinożerne niszczą uprawy, zapasy żywności, budynki, przedmioty użytkowe, zbiory naukowe. Dużą grupę owadów stanowią pasożyty. Owady roznoszą choroby ludzkie (malaria, tyfus plamisty, śpiączka afrykańska, dżuma i inne), zwierzęce oraz roślinne. Owady zamieszkujące pomieszczenia ludzkie takie jak na przykład muchy nie tylko roznoszą choroby a na dodatek zanieczyszczają mieszkanie, mogą powodować nieprzyjemne zapachy.

Mucha domowa należy do rodziny muchowatych. Występuje tylko w środowisku związanym z człowiekiem. Jest niewielka. Samica jest większa od samca i może osiągnąć wielkość do siedmiu i pół milimetra. Tułów ma ciemnoszary na którym są podłużne paski. Oczy muchy mają bardzo szerokie pole widzenia (nawet trzysta sześćdziesiąt stopni). Mucha lata bardo wolno. Zazwyczaj mucha żyje około miesiąca ale jeśli przebywa w mieszkaniu może przezimować. Muchy które mają dziewięć dni mogą już znosić jajeczka. Jaja składane są najczęściej do nawozu. Samica składa jaja nawet co dwa dni i jednorazowo może ich być około stu. Po upływie doby z jajeczek wylęgają się larwy. Larwy żywią się pokarmem płynnym. Mucha może być roznosicielem wielu groźnych chorób takich jak dur brzuszny, paratyfus, dyzenteria, cholera, gruźlica, czerwonka. Mucha prowadzi typowo dzienny tryb życia. Bardzo lubi ciepłe, nasłonecznione pomieszczenia. W nocy lub w chłodne dni muchy odpoczywają na podłogach, ścianach i sufitach mieszkań a na zewnątrz na roślinach, na ziemi, płotach.