Pochodzi on z rodziny psowatych. Masa jego ciała wynosi około 7 kilogramów. Dzięki jego charakterystycznemu wyglądowi nie da się go pomylić. Jest on jedynym ssakiem europejskim jest tu jedynym gatunkiem z rodzaju lis, którego dalszych 10 blisko spokrewnionych gatunków występuje w Afryce, Azji i Ameryce. Lisy to krótkonogie psowate, stojące pod względem wielu cech budowy blisko kotowatych. Lis europejski ma charakterystyczna ruda sierść, palce przednich i tylnich stóp sprawiają wrażenie, że są obute, pokrywa je ciemna sierść. Głowa szeroka pysk wydłużony, uszy trójkątne. Ma on również długi puszysty ogon, który jest na końcu jasno lub ciemno zabarwiony. Zdarzają się osobniki inaczej ubarwione, którym myśliwi nadają odrębne nazwy. Zasiedla on wszelkie możliwe typy środowiska od odludnych gęstych lasów po parki miejskie. Mimo intensywnych polowań jego stan liczebny wydaje się niezagrożony. Lis jest samotnikiem, aktywny jest zwykle nocą i o zmierzchu. Lisy mieszkają w ziemnych norach.

Ciekawymi płazami które można spotkać w stawach są traszki. Traszki przebywają najczęściej przy dnie stawu a na jego powierzchnię wypływają tylko aby zaczerpnąć powietrza. Po zaczerpnięciu powietrza natychmiast nurkują. W stawie są mało widoczne. Niekiedy w okresie wiosennego czyszczenia stawów bądź oczek wodnych można je odłowić. Najbardziej znane traszki to traszki zwyczajne oraz traszki grzebieniaste. Traszki pojawiają się w wodzie najczęściej w marcu lub kwietniu. W czerwcu lub lipcu traszki opuszczają wodę i wtedy przebywają głównie wśród drzew lub w różnych szczelinach. Traszki są bardzo często spotykane ale nie zawsze można je zobaczyć. Zimują na lądzie pod liśćmi lub ukryte pod mchem. Traszki są zwierzętami drapieżnymi. Mamy cztery rodzaje traszek: traszka zwyczajna, traszka grzebieniasta, traszka górska i traszka karpacka. Traszki można praktycznie spotkać we wszystkich zbiornikach wodnych bez względu na to czy są czyste albo zanieczyszczone. Wiosenne gody odbywają się wyłącznie w środowisku wodnym.

Samce ssaków posiadają dwa jądra, które znajdują się w mosznie poza jamą ciała. Pozwala to na zwiększenie żywotności plemników, na które dobrze działa niska temperatura. Sperma złożona jest też z wydzieliną gruczołu krokowego, który znajduje się u nasady prącia. To ostatnie jest narządem kopulacyjnym. Umożliwia ono ssakom zapłodnienie wewnętrzne. Samica posiada dwa jajniki, które uwalniają komórki jajowe. Te dostają się do macicy jajowodami. Macica jest zwykle pojedyncza, jednak u stekowców i torbaczy jest parzysta. Często wytwarzanie komórek rozrodczych u ssaków przypada jedynie na okres godowy, zwany rują. Organizm jest wtedy przygotowany hormonalnie do rozrodu. Rui towarzyszą wysyłane przez samicę sygnały chemiczne w postaci feromonów, specyficzne zachowanie lub zmiana wyglądu. U większości ssaków występuje wyraźny dymorfizm płciowy – samce są zazwyczaj większe i okazalsze niż samice. Większość ssaków jest żyworodna. Jajorodne są stekowce, które znoszą jaja w skorupkach. Samice kolczatek przechowują jajo w torbie na brzuchu. W takiej torbie rozwijają się również młode torbaczy, rodzące się po krótkiej ciąży i wdrapujące się szybko do bezpiecznego schronienia na brzuchu matki. Charakterystyczną cechą ssaków jest karmienie młodych mlekiem, które jest wydzieliną przekształconych gruczołów potowych.

Jeśli pies pozostaje bez opieki w domu przez parę godzin naszej nieobecności musimy mu zapewnić bezpieczeństwo. Nie wolno dopuścić do sytuacji że psu się w domu coś stanie. Jeśli mamy taką możliwość powinniśmy wygospodarować jedno pomieszczenie które będzie bezpieczne dla naszego pupila czyli nie będzie tam kabli do przegryzienia, jedzenia typu słodycze ani roślin z których niektóre są szkodliwe dla psa i po ich zjedzeniu mógłby się rozchorować a nawet zginąć. Jeśli mamy małe mieszkanie warto psa zabezpieczyć w klatce. Szczególnie jest sposób polecany w przypadku małych psów lub szczeniaków. Klatka oczywiście musi być odpowiednio duża i nie wolno trzymać w niej psa dłużej niż to jest konieczne. Dla bezpieczeństwa psa powinno się go nauczyć które miejsca są zakazane dla niego no i oczywiście komendy „Nie wolno”. Można również zastosować barierki drewniane lub płotki. Wszystko zależy od ilości miejsca oraz od tego czy to nie będzie kłopotliwe dla mieszkańców. Trzeba pamiętać o jednym nie można wszystkiego zakazywać psu. To istota która najczęściej jest traktowana nie jak zwierzę ale jako pełnoprawny domownik.

W stawie oprócz ryb żyje mnóstwo różnych zwierząt. Na dnie wśród roślin rozwijają się z jajeczek larwy komarów czy ważek. Staw żyje. Wieczorem nad stawem słychać kumkanie żab. Wiele ludzi nie lubi żab ale są to bardzo ciekawe stworzenia i nie są groźne dla człowieka. Żaby są bardzo pożyteczna. Najczęściej żaby same wędrują z jednego zbiornika do drugiego ale jeśli ktoś chciałby mieć żabki w swoim oczku wodnym to trzeba je po prostu złapać i przetransportować na nowe miejsce. Staw dla żab musi być odpowiednio wielki i mieć dużo roślin. Inaczej żaby wywędrują i nici z naszych poczynań. Większość czasu żaby spędzają w części bagiennej stawu. W Polsce mamy żaby brunatne lub zielone. Żaby zielone mają zdecydowanie wodny tryb życia a brunatne lądowy. Żaby zielone charakteryzują się zielonym kolorem o różnych odcieniach od żółtawego poprzez jaskrawoczerwony aż do prawie czarnego. Czarnego najbardziej znanych żab zielonych należy żaba śmieszka, żaba wodna oraz żaba jeziorowa. Największa jest żaba śmieszka a najmniejsza żaba jeziorowa.

Na spacer z psem trzeba wychodzić codziennie przynajmniej trzy razy w ciągu dnia. Pierwszy spacer może być nawet o godzinie piątej rano jeśli tego sobie zażyczy nasz pupil. Są psy które tak wcześnie wstają ale są i takie które wymagają wyjścia później. Jeśli pies zostaje w ciągu dnia sam przez kilka godzin to jego poranny spacer powinien trwać co najmniej pół godziny rano. Po powrocie z pracy spacer powinien trwać około godziny aby pies mógł pobiegać i nacieszyć się swobodą. Każdy młody pies musi się wybiegać. Starszemu powyżej siedmiu lat wystarczy tylko długi spacer. Młode psy uwielbiają bieganie, aportowanie, kopanie dołków. Jeśli nas spacer będzie w miejscu gdzie przebywają ludzie lub inne psy należy swojego pupila wyposażyć w kaganiec. W innych miejscach takich jak pola i łąki możemy psa wypuścić swobodnie tylko trzeba mieć pewność że on zareaguje na nasze wołanie o powrót gdyż w innym przypadku może się zgubić. Wieczorny spacer w okolicach godziny dwudziestej, dwudziestej drugiej powinien trwać około pół godziny.

Pochodzi z rodziny kretowanych. Długość jego głowy i tułowia to 11-16,5 centymetrów, ogona to 2-4 centymetry. Masa jego ciała to 65-135 gram, jego ciało ma cylindryczny walcowaty kształt oraz jest pokryte aksamitnym futerkiem. Jest koloru czarnego, przednie odnóża Są łopatkowate. Malutkie oczy ukryte w sierści, u kretów z północnej części zasięgu są one jeszcze dobrze widoczne, natomiast u osobników żyjących na południu są one całkowicie zakryte tym samym niewidoczne. Samice osiągają zazwyczaj większe rozmiary od samców. Uszy kretów są ukryte w futrze, długie włosy na przedzie pyska i na ogonie to włosy czuciowe. Występują one w praktycznie całej europie oprócz Islandii, Irlandii, Skandynawii oraz północnej Rosji. Ich środowiskiem życiowym są tereny uprawne takie jak pola łąki, ogrody czasami również lasy liściaste. Kret jest aktywny zarówno w dzień jak i w nocy. Kopie podziemne tunele o długości często dochodzącej nawet do 150 metrów. Zwykle długość chodnika wynosi 40-50 metrów. Podczas kop[Ania często pojawia się na powierzchni gruntu.

Żaby należą do zwierząt bardzo pożytecznych. One to właśnie odżywiają się owadami które są często szkodnikami pól i lasów. Do ich ulubionych pokarmów zaliczamy owady latające takie jak muchówki, żądłówki czy ważki. Owady te przylatują nad wodę najczęściej aby złożyć jajeczka lub aby napić się. Żaby chwytają owady w powietrzu bez odrywania kończyn tylnych od podłoża. Są bardzo szybkie i trudno zauważyć ten ruch kiedy ruszają na łowy. Należą do bardzo żarłocznych zwierząt. Jedzą dużo i łapczywie. Uzupełnieniem ich menu są mrówki, chrząszcze oraz dżdżownice. Najbardziej żarłoczna jest żaba śmieszka. Należy ona do największych żab a jej wielkość może sięgać kilkunastu centymetrów. Dorosła żaba śmieszka może pożreć nawet małego kurczaka, jaszczurkę lub inne drobne ssaki. Młode kijanki pożywiają się najczęściej planktonem ale również nie pogardzą ranną żabą wodną. Z kolei kijanki dla wielu zwierząt są pokarmem. Kijanki są chętnie zjadane przez ryby nie tylko drapieżne ale również przez karpie oraz ptaki. Na żaby zielone specjalną chętkę mają szczupaki, bociany, czaple.

Ssaki to gromada kręgowców licząca około 4300 gatunków. Są to zwierzęta najwyżej uorganizowane, o rozwiniętym mózgu, stałocieplne i zdolne do przystosowania się do różnych warunków. Linia rozwojowa ssaków już w karbonie oddzieliła się od pozostałych. Ta ssacza linia nazwana była Synapsida i była reprezentowana przez gady ssakokształtne, do których zaliczały się prymitywne pelikozaury i bardziej rozwinięte terapsydy. W triasie z terapsydów, dokładniej z grupy zwanej cynodontami, wyodrębniły się ssaki, trudno jednak wskazać na wyraźne różnice między nimi a gadami ssakokształtnymi. Różnią się głównie budową żuchwy i ucha środkowego. Ssaki mają żuchwę utworzoną z kości zębowej, która łączy się z kością łuskową czaszki. Nowy, ssaczy staw żuchwowy wytworzył się u najstarszych ssaków z późnego triasu i początku jury. Dawny gadzi staw (między kością kwadratową i stawową) u tych zwierząt jeszcze nie zaniknął, dlatego oba funkcjonowały jednocześnie, tworząc wspólnie złożony staw. Potem kość stawowa i kwadratowa weszły w skład ucha środkowego jako kosteczki słuchowe (młoteczek i kowadełko). Dodatkowo wykształciła się u ssaków małżowina uszna, której funkcją jest pomoc w zbieraniu dźwięków z jednego kierunku. Najważniejszymi zmysłami dla tych zwierząt jest słuch, węch i dotyk, dlatego też stracił na znaczeniu zmysł wzroku.

Pochodzi on z rodziny łasicowatych. Charakterystyczna cechą tego gatunku jest krępa klinowa budowa ciała, oraz biała głowa z czarnymi pasami obejmującymi oczy i uszy. Pasy te kończą się około 1 cm przed nosem. Górny brzeg małych zaokrąglonych uszu jest biało owłosiony. Podgardle pierś i nogi są czarne. Pokryte są długą szczecieniastą sierścią. Ubarwienie czasami bywa różne. Wydłużony ruchliwy i muskularny pysk służy do wykrywania pokarmu węchem i wykopania go. Nory borsuk kopie za pomocą małych silnych nóg. Przednie stopy są zaopatrzone w szczególnie silne pazury. Występuje on w niemal całej europie. Na północy sięga na koło podbiegunowe. W Azji barierę stanowią Himalaje. Zasiedla lasy różnych typów, jednak głownie liściaste i mieszane. Lubi on także zarośla i ogrody, zasiedla czasem większe parki miejskie o ile ma w nich możliwość kopania nor. Jest aktywny niemal wyłącznie w nocy, dlatego znacznie trudniej spotkać go niż lisa. Unika obszarów podmokłych. Borsuk porusza się jedynie w granicach zajmowanego przez siebie rewiru.