Niektóre ssaki są naturalnymi wrogami zwierząt, które niszczą uprawy. Wiele gatunków ssaków to zwierzęta owadożerne lub mięsożerne. Drapieżniki, na przykład kuny, łasice czy koty, polują na gryzonie zjadające zboże. Inne ssaki same są szkodnikami, szczególnie takie małe zwierzęta jak myszy, szczury czy norniki. Są one niszczycielami zgromadzonych plonów i upraw. Niektóre ssaki są nosicielami chorób zakaźnych, niekiedy groźnych dla człowieka (na przykład dżumy, tularemii, wścieklizny czy gruźlicy). Wścieklizna jest roznoszone jedynie przez tą gromadę zwierząt, na przykład lisy, psy czy koty. Niektóre choroby, takie jak dżuma, przenoszą pasożyty z ludzi na szczury i na odwrót. Zwierzęta hodowane ze względu na mięso, na przykład świnie czy bydło, mogą być źródłem zakażenia pasożytami (nicieniami, tasiemcami lub przywrami). Większość dużych ssaków jest zagrożona wymarciem, niektóre mniejsze także. Dlatego został stworzony Międzynarodowy Fundusz Ochrony Dzikich Zwierząt, którego symbolem jest panda wielka. Oprócz niej zagrożone są także małpy człekokształtne, wszystkie nosorożce, lemury, wielkie koty i wiele innych. Próbuje się ochronić większość ssaków poprzez zakładanie parków narodowych i rezerwatów, zakaz kłusownictwa i wielorybnictwa oraz hodowlę zwierząt w ogrodach zoologicznych. Niestety, działania te są niewystarczające, a wiele gatunków wkrótce wyginie przez człowieka, który niszczy naturalne środowiska wielu zwierząt.

Zapotrzebowanie na pokarm u ssaków jest bardzo wysokie, dlatego też mechanizm pobierania pokarmu musiał być usprawniony. Zmiany dotyczą głównie uzębienia. Ssaki są heterodontyczne, ich uzębienie jest zróżnicowane i przystosowane do zdobywania określonego pokarmu. Wyróżnia się u nich zęby przednie: siekacze i kły oraz policzkowe: przedtrzonowe i trzonowce. Może ich być nawet 44, ale zazwyczaj jest ich mniej. Ssaki mają jedynie dwa pokolenia zębów – mleczne i stałe. Uzębienie ssaków charakteryzują różne specjalizacje, swoiste dla poszczególnych rzędów. U kopytnych i gryzoni brakuje kłów, zęby policzkowe zależnie od gatunku zwierzęcia mają różne rzeźby powierzchni. Zęby, które są narażone na ścieranie, niekiedy odrastają stale od dołu. Mięsiste policzki i wargi zapobiegają wypadaniu kawałków pokarmu z pyska. Pożywienie miesza się ze śliną, trafia poprzez przełyk do żołądka, potem do jelita cienkiego, a następnie do jelita grubego. Pozostałość z pokarmu jest wydalana przez odbyt. Ssaki są płucodyszne. Ich płuca składają się z drobnych pęcherzyków płucnych, znajdujących się na końcach oskrzelików, które są rozgałęzieniami oskrzeli, stanowiących rozwidlenie tchawicy. Powietrze dostaje się do płuc dzięki ruchom mięśni międzyżebrowych oraz dzięki skurczom przepony.

Aby pies był zdrowy i zadowolony musimy go odpowiednio pielęgnować. Podstawą pielęgnacji psa jest jego systematyczne szczotkowanie. Psy z krótszą sierścią można szczotkować raz na tydzień ale te długowłose wymagają tego zabiegu codziennie gdyą iż sierść może się skołtunić i wtedy pozostanie jedynie wycinanie takich kołtunów. Innym zabiegiem jest kąpiel psa. Psa kąpiemy wtedy gdy zachodzi taka potrzeba. Jeśli nic się nie dzieje to kąpiel może być i raz na trzy miesiące ale jeśli nasz pupil wrócił ze spaceru niezbyt pachnący to trzeba wziąć się za kąpanie i to bez względu na to który to już raz robimy w tym tygodniu. Do kapania stosuje się odpowiednie szampony kupowane w sklepach zoologicznych albo u weterynarza. Szampony mamy kosmetyczne i lecznicze (przeciw insektom lub kleszczom) i w zależności od potrzeby stosujemy odpowiedni. Zawsze trzeba stosować szampon przeznaczony dla psów gdyż taki dla ludzi nie nadaję się dla nich. Pies wykąpany musi być starannie wytarty i wyszczotkowany. Nie wolno psa z mokrą sierścią wypuszczać na podwórko.

Powszechnie wiadomo, że pies to najlepszy przyjaciel człowieka, choć oczywiście jest wiele osób, które się z tym nie zgodzą. Jednak co by złego nie mówić o psach, ich agresji, odchodach i wyciu i szczekaniu to psy robią dla ludzi wiele dobrego. Pies zawsze wyczuwa emocje swojego pana i w trudnych chwilach jest w stanie stanowić pocieszenie, przytula się, stara się robić sztuczki by rozbawić właściciela. Psy są udowodnionymi dziecięcymi „lekarzami”, pozytywnie wpływają na stymulację ruchowa osób niepełnosprawnych i upośledzonych umysłowo. Psy są przewodnikami niewidomych, są w stanie uratować życie nawet jeśli nie są do tego przeszkolone. Dla wielu osób pies to wierny towarzysz, który zawsze wszystkiego wysłucha, jest cierpliwy, jest zawsze przy swoim właścicielu, nie obraża się, nie pójdzie na piwo z kolegami. Dla osób samotnych posiadanie psa to najlepsze co mogą dla siebie zrobić i mówienie że to tylko obowiązek i niepotrzebne kłopoty to uciekanie od rozwiązanie problemu samotności. Posiadanie takiego przyjaciela daje poczucie, że jest po co żyć, że jest ktoś kto mnie potrzebuje.

Lew to władca zwierząt, król dżungli i jeden z najstraszniejszych drapieżników ze wszystkich zwierząt na świecie. Warto nadmienić, że lwy żyją najczęściej w dżunglach, polują całymi stadami i właśnie polowanie za mięsem, za pożywianiem zajmuje im większość czasu, warto nadmienić, że lwy bowiem najczęściej po prostu śpią, i właśnie sen zajmuje im niemal cały dzień z życia. Lwy potrafią spać nawet po kilkanaście godzin dziennie, w przeciwieństwie na przykład do żyrafy, która sypia po kilka minut dziennie, lwy więc jak na królów zwierząt są bardzo leniwe, przeprowadzają właściwie tylko i wyłącznie polowania , a reszta część dnia jest już dla nich tylko i wyłącznie wypoczynkiem po ciężkim bądź co bądź i najczęściej z racji swojej siły bardzo udanym polowaniu. Lwy potrafią ważyć nawet 400 kilogramów, co jest bardzo dużą jak widać wielkością. Lew jest oczywiście ssakiem i jest eukariota. Jego rząd to oczywiście drapieżne, lew jest też zwierzęciem należącym do rodziny kotowatych, jeno z najniebezpieczniejszych zwierząt na świecie.

Pochodzi on z rodziny kretowanych, długość jego głowy o tułowia od 11 do 14 centymetrów, ogon natomiast ma długość 13-15 centymetrów. Masa ciała od 50 do 80 gram. Ma on bardzo ruchliwy ryjek oraz malutkie oczy. Ogon jest dłuższy od głowy i tułowia łącznie. Płaskie stopy poza gęstym oszczeceniem ułatwiającym pływanie pokryte są łuseczkami, palce spięte błoną. Występują one w Pirenejach oraz w północnych rejonach Hiszpanii i Portugalii. Uwielbiają potoki górskie oraz zbiorniki wody stojącej od 300 do 1200 metrów nad poziomem morza. Aktywny jest głownie w nocy, poluje w wodzie, dlatego też świetnie i zwinnie pływa. Nory kopie w brzegu, wydaje wysoki furkoczący dźwięk. Co do rozrodu to samica w kwietniu rodzi 4 młode. Pożywieniem jego Sa głównie owady lecz zdarzają się również drobne kręgowce takie jak na przykład ślimaki. Warto zobaczyć to ciekawe stworzenie którego pyszczek przypominać może trąbę słonia. Niestety na naszych terenach go nie spotkamy gdyż jak wyżej zostało nadmienione występuje nielicznie np. w Pirenejach.

Endotermia pozwoliła ssakom na przyspieszenie tempa metabolizmu. Wczesne ssaki miały usprawniony system oddychania. Przeponowy mechanizm wymiany gazowej wykształcił się już u cynodontów. Świadczy o tym zanik żeber w dalszej części tułowia, z niej stworzony zostaje odcinek lędźwiowy kręgosłupa. Żebra u ssaków występują tylko w odcinku piersiowym, u gadów zaś – na całym odcinku tułowiowym. Ssaki oszczędzają energię dzięki warstwie sierści, która pomaga w termoizolacji. Kończyny przesunęły się pod tułów, co bardzo pomogło w usprawnieniu poruszania się. Pierwsze ssaki miał problemy z pozbywaniem się nadmiaru ciepła, dlatego też były niewielkie i aktywne jedynie w chłodniejsze wieczory i noce. Przez cały mezozoik ssaki były jedynie małymi owadożernymi lub roślinożernymi zwierzętami, nie większymi od myszy. Żyły w nocy, by uniknąć konkurencji z potężnymi dinozaurami. Już wtedy ssaki były żyworodne, nastąpił też podział na torbacze i łożyskowce. Dopiero gdy wymarły dinozaury, ssaki zaczęły się gwałtownie różnicować, głównie w trzeciorzędzie. Łożyskowce przystosowały się również do wodnego trybu życia, niektóre opanowały nawet powietrze. Torbacze rozwijały się głównie w Australii i Ameryce Południowej, gdyż kontynenty te były odizolowane od pozostałych.

Żyrafa to jedno z najłagodniejszych zwierząt w dziczy, przy tym jest to jedno z największych zwierząt obok między innymi wieloryba i z naziemnych- słonia. Żyrafy w przeciwieństwie do chociażby niedźwiedzi czy też wielorybów zwierzęta bardzo mało śpiące, potrafią spać tylko kilka minut dziennie, zdecydowanie najmniej ze wszystkich ssaków, niektórzy mówią , że dzieje się tak ze względu na słaba koordynację ruchową żyraf, faktem jest , że żyrafy sypiają na stojąco na kilka minut dzienni, pozostałą część dnia głównie się żywią różnego rodzaju roślinami oraz poją się wodą. Żyrafa to oczywiście eukariota, jej rząd to parzystokopytne, Est to przedstawiciel oczywiście rodziny żyrafowatych. Żyrafy zamieszkują głównie w zdecydowanej większości południową część Afryki , tam zamieszkują niemal wszystkie gatunki żyraf. Są to głównie tereny afrykańskiej sawanny , w południowej części od Sahary. Żyrafy nie żyją specjalnie długo, mówi się , że ich przeciętna długość życia wynosi 25 lat, jest to wiec 3 razy mniej niż u człowieka.

Najpospolitszym gatunkiem traszek jest traszka zwyczajna. Spotyka się ją bardzo często w pobliżu człowieka czyli w stawka i oczkach wodnych na ogródkach. Najczęściej spotykamy ją na terenach nizinnych. Ciało traszki zwyczajnej jest bardzo smukłe a skóra jest gładka. Samce są większe od samic o około jeden centymetr. Gody u traszek zwyczajnych rozpoczynają się bardzo wcześnie nawet wtedy gdy temperatura wody nie przekracza około pięciu stopni Celsjusza. Gody traszek odbywają się w wodzie w różnych zbiornikach wodnych czyli stawach, gliniankach, doły potorfowe, bajora, oczka wodne. W końcu marca lub na początku kwietnia dorosłe traszki szukają wody aby tam się połączyć. Najlepszymi zbiornikami wodnymi dla traszek są takie bogato porośnięte roślinnością. Gdy woda nieco się ogrzeje czyli w końcu kwietnia początek maja samica składa jajeczka. Jest ich od stu do trzystu. Każde jajeczko jest przyklejone do podwodnej rośliny. Po kilku dniach z jajek rozwijają się larwy które mają około ośmiu milimetrów długości.

Przez stałocieplność komórki ssaków charakteryzują się dużym zapotrzebowaniem na tlen, dlatego zwierzęta te musiały mieć podniesioną sprawność dostarczania go przez krew. Musiały zatem wyeliminować zupełnie mieszani się krwi natlenionej z odtlenowaną w sercu. Serce ssaków jest czterodziałowe, zbudowane z dwóch przedsionków i dwóch komór, ma także pełną przegrodę między komorami. Występuje pełny podział obiegów krwi na mały, płucny oraz duży, który obsługuje większość narządów. Zachowuje się u tych zwierząt jeden łuk aorty, lewy (odwrotnie niż u ptaków, u których zachowuje się prawy). Czerwone krwinki ssaków (erytrocyty) utraciły jądra. Stały się one czymś w rodzaju woreczków zawierających czerwony barwnik oddechowy, zwany hemoglobiną, co znacznie przyczyniło się do poprawy zdolności przenoszenia tlenu przez krew. Układ wydalniczy ssaków jest dość złożony. Składa się on z parzystych nerek fasolowatego kształtu, które leżą po bokach lędźwiowego odcinka kręgosłupa. W zewnętrznej warstwie znajdują się torebki nefronów, w których odbywa się filtracja krwi. Przesączone tak substancje tworzą mocz pierwotny, który zagęszcza się w kanalikach nerkowych. Mocz ssaków składa się głownie z mocznika.