Hipopotam jest zwierzęciem specyficznym. Nazwa tego ssaka pochodzi od połączenia dwóch słów: „koń” oraz „rzeczny”. Nazwa ta nie dziwi, gdy pozna się zwyczaje hipopotama. Ssak ten całe dnie spędza leżąc w wodzie. Na żer wychodzi dopiero późnym wieczorem. Wszystkie ważne zachowania hipopotamów odbywają się rzekach lub zbiornikach wodnych – to w nich hipopotamy walczą, kopulują, rozmnażają się i wychowują potomstwo. Patrząc na stado leżących w wodzie hipopotamów trudno rozróżnić ich płeć, bo widać tylko grzbiety tych zwierząt. Na pierwszy rzut oka hipopotam przypomina świnię, jednak najbliższym krewnym tego stworzenia są żyjące w morzu walenie takie jak wieloryby czy delfiny. W kulturze masowej zwierzę to funkcjonuje jako stworzenie miłe i sympatyczne, jednak to tylko pozory. Tak naprawdę hipopotam jest jednym z najbardziej agresywnych i niebezpiecznych zwierząt. Potwierdzeniem tego jest chociażby fakt, że hipopotamy w trakcie prób odebrania ich terytoriów przez krokodyle potrafią skutecznie zaatakować i pokonać te wielkie gady.

Złotooki to owady drapieżne. Skutecznie oczyszczają ogródek z wszelkich groźnych szkodników roślin. Do ich ulubionych pokarmów należą mszyce, czerwce, miodówki, przędziorki. W ciągu dwóch tygodni jedna larwa złotooki potrafi zjeść czterysta pięćdziesiąt mszyc. Dorosłe owady odżywiają się również pyłkami kwiatowymi. Owady które w swym jadłospisie uwzględniają pyłki kwiatowe dłużej żyją i staja się płodniejsze. Złotooki są wrażliwe na mróz. W surową zimę ginie zazwyczaj do dziewięćdziesięciu procent dorosłych osobników. Ponieważ należą do owadów bardzo pożytecznych szczególnie w ogrodach przydomowych i na działkach warto im pomóc przetrwać zimę. W tym celu we wrześniu należy ustawić małe skrzynki. Do skrzynek wsypujemy suche liście lub słomę. Przednie ściany skrzynek powinny mieć małe szpary. Skrzynki należy pomalować na kolor brązowy lub czerwony gdyż te kolory wabią złotooki. Późną jesienią należy przenieść skrzynki do garażu lub piwnicy. Na wiosnę skrzynki przenosimy znów do ogrodu. Złotooki opuszczają schronienie.

Wielbłąd to kolejne z niezwykle charakterystycznych zwierząt. Jego główną cechą jest oczywiście specyficzny garb. W Afryce żyje wielbłąd jednogarbny, czyli dromader. W Azji egzystuje jego krewniak mający o jeden garb więcej, czyli baktrian. Dromader wykorzystywany jest przede wszystkim jako zwierzę pociągowe. Jest bardzo silny i wytrzymały, a bez wody potrafi wytrzymać kilka dni. Cenią go zarówno Afrykańczycy jak i turyści wynajmujący te zwierzęta do wakacyjnych wycieczek po pustyni. Wielbłąd odżywia się roślinami, bywa bardzo niezgrabny i powolny, co nie zmienia faktu, że jego rola w pustynnym transporcie jest nieprzeceniona. Jako zwierzę specyficzne i mimo bardzo sympatyczne stał się symbolem kilku słynnych marek, na przykład popularnych papierosów Camel. Maskotką tego tytoniowego produktu został dromader właśnie, którego ochrzczono imieniem Joe Camel. W okresie, gdy sprzedaż papierosów zaczęła spadać ich producenci „wykorzystali” wielbłąda do rozbudowanej akcji promocyjnej i postanowili wprowadzić na rynek zabawkarski postać pluszowego wielbłąda.

Chyba każdy słyszał popularny dowcip o najszybszym owadzie świata. Okazuje się nim… mucha siedząca na grzbiecie pędzącego geparda. Bo to właśnie ten zwinny kot uważany jest za ssaka lądowego potrafiącego rozwinąć największe prędkości. Przydają mu się one przede wszystkim podczas polowania, bo gepard w odróżnieniu od innych wielkich kotów nie poluje z ukrycia, ale goniąc swoją ofiarę. Nie lubi ponadto polować w nocy, a najlepszą porą jest dla niego poranek lub wciąż jasny wczesny wieczór. Gepard uważany jest za najłagodniejszego wielkiego kota – nie zdarza się, by zaatakował człowieka. Dlatego też, oczywiście nielegalnie, można zakupić to zwierzę i hodować je w domu. Nie jest to oczywiście najlepszy pomysł, bo po pierwsze jest on niezgodny z prawem, a po drugie gepard jest zwierzęciem dzikim i najlepiej czyje się w swym naturalnym środowisku. Co ciekawe, gepardy nie potrafią ryczeć, jak tygrys albo lew. Wydają za to inne dźwięki, wśród których rozpoznać można mruczenie, miauczenie… a nawet ćwierkanie i rechotanie.

Do najsłynniejszych afrykańskich małp należą zdecydowanie goryl, szympans i pawian. Pierwsze z wymienionych zwierząt jest największą z żyjących małp. Goryl to bliski krewny człowieka – nasze gatunki mają ze sobą wspólne aż dziewięćdziesiąt osiem procent DNA. Goryl ze względu na swój groźny i majestatyczny wygląd wzbudza szacunek i strach. Warto jednak pamiętać, że małpy te niesprowokowane są niezwykle łagodne i spokojne. Szympans z kolei jest najbliższym krewnym rodzaju ludzkiego. Niektórzy naukowcy zastanawiali się nawet nad określeniem tego zwierzęciem mianem „homo”, którym opisuje się gatunek ludzki. Szympansy są niezwykle inteligentne i bardzo szybko się uczą, dlatego mogliśmy oglądać je w kilkunastu filmach fabularnych, w których pokazują się jako równorzędni aktorzy. Pawian charakteryzuje się szarym ubarwieniem, długim ogonem oraz… różowymi lub fioletowymi pośladkami. Pawiany żyją długo, nawet do czterdziestu pięciu lat, w sporych stadach, w których ilość członków wynosi od kilkudziesięciu do dwustu osobników.

Zebra jest bliską krewną swojskiego konia. Oczywiście każdy kojarzy jej wygląd którego cechą charakterystyczną jest ciało pokryte czarnobiałymi paskami. Zebra uważana jest za zwierzę bardzo sympatyczne. Najpopularniejszym i najliczniej występującej jej gatunkiem jest zebra stepowa. Innymi rodzajami zebr są te nazwane na cześć francuskiego prezydenta, czyli zebry Gravy’ego, oraz najmniejsze ze wszystkich zebr i żyjące w wyższych partiach Afryki zebry górskie zagrożone wyginięciem. Zebra nierzadko staje się bohaterką filmów. Popularną zebrą jest chociażby przedstawicielka tych zwierząt występująca w animacji Madagaskar, czyli Marty, a także tytułowa postać w filmie familijnym Zebra z klasą. Bohaterowi tego filmu, Pasiowi, wydaje się, że jest koniem wyścigowym, ponieważ jako mały źrebaczek został porzucony i wychowywany był w gronie koni. Jego dążenie do uczestnictwa i zwycięstwa w wyścigach jest źródłem wielu zabawnych sytuacji. Z kolei bohater pierwszej produkcji, animacji Madagaskar, postanawia wraz ze swoimi przyjaciółmi uciec z Zoo, co wcale nie będzie łatwe.

Słoń afrykański jest największym żyjącym na powierzchni ziemi ssakiem. Jest także stworzeniem darzonym przez wiele osób wielką sympatią. Jego charakterystyczna, długa trąba fascynuje nie tylko małe dzieci, ale również sporą część dorosłych. Słoń, mimo że jest zwierzęciem łagodnym i raczej spokojnym, w wielu kulturach symbolizuje siłę oraz władzę. Przyczynia się do tego jego majestatyczny, pełen monumentalności wygląd. Niestety, fascynacja słoniami miewa straszliwe konsekwencje – ich skóra i kły są niezwykle cennymi trofeami, dlatego wiele tych pięknych zwierząt pada ofiarą myśliwych i kłusowników. Przodkiem dzisiaj żyjących słoni był mamut. Ten wielki, włochaty zwierz często jest przedstawiany jako nieodłączna część prehistorycznego krajobrazu, a także malowideł znajdujących się w jaskiniach zamieszkanych przed wiekami przez naszych protoplastów. Słonie uważane są za zwierzęta niezwykle mądre, inteligentne i obdarzone świetna pamięcią – w końcu masa ich mózgu jest czterokrotnie większa niż masa mózgu człowieka.

Struś to ptak specyficzny. Jest bardzo wysokim nielotem z długą szyją i silnymi nogami, dzięki którym potrafi biegać z zawrotnymi szybkościami. Pierwszym skojarzeniem jakie przychodzi na myśl w związku ze strusiem jest znane powiedzeniem o chowaniu głowy w piasek. W przysłowiu tym struś funkcjonuje jako zwierzę bojaźliwe i głupie, które wierzy, że jeśli ukryje głowę w piasku, to uniknie niebezpieczeństwa, bowiem wróg go nie zauważy. Przekonanie takie okazuje się przekłamane i pozbawione podstaw, prawdziwe strusie bowiem nie mają w zwyczaju chowania głowy w piaszczyste podłoże. Przed wrogami ratują się ucieczką, co z kolei podkreślili twórcy niezwykle popularnej serii kreskówek z wytwórni Warner Bross, w których jednym z głównych bohaterów jest sprytny i bardzo szybki Struś Pędziwiatr uciekający przed kojotem pragnącym go dorwać i wykorzystującym do tego rożne dziwne urządzenia. Drapieżnik zawsze jednak ponosi klęskę, struś jest bowiem od niego o wiele sprytniejszy, szybszy oraz mądrzejszy.

Żyrafa to jedno z najbardziej charakterystycznych afrykańskich zwierząt. Nic dziwnego, jest przecież najwyższym zwierzęciem świata, a jej długa, cętkowana szyja to swoisty symbol Afryki. Właściwie żaden obrazek czy zdjęcie przedstawiające faunę afrykańskiego buszu nie może obejść się bez postaci żyrafy skubiącej listki z wysokich gałęzi drzew. Dla osób nie mieszkających w Afryce wielką radość sprawia możliwość zobaczenia żyrafy „na żywo” w ZOO. Warto jednak pamiętać, że jak każde dzikie zwierzę także żyrafa najlepiej czuje się w swym naturalnym środowisku, a nie za ogrodzeniem ogrodu zoologicznego. Życie w Afryce daje wolność i swobodę, jednak często narażone bywa na niebezpieczeństwa. Na żyrafy czyhają bowiem lwy, które uwielbiają jeść żyrafie mięso. Wprawdzie nasza długonoga bohaterka potrafi szybko biegać i nierzadko ucieczka ratuje jej życie, jednak w momencie, gdy wielki kot zaczai się na nią na przykład nad wodopojem, jest właściwie całkowicie bezbronna. Także człowiek coraz częściej polujący na te piękne, majestatyczne zwierzęta staje się ich wrogiem.

Lew nazywany jest królem wszystkich zwierząt. Opinia tego typu nie może być przypadkowa – ten wielki kot wyróżnia się przecież wielką siłą, wspaniałą bujną grzywą oraz potężnym głosem przeistaczającym się w groźny ryk, który wzbudza szacunek nie tylko u zwierząt żyjących wraz z lwem na sawannie, ale również ludzi. Wszystkie te cechy określają oczywiście męskich przedstawicieli tego gatunku – ich towarzyszki nie wyglądają już tak okazale, wciąż jednak wzbudzają spory respekt. Lew wypracował sobie stałe i silne miejsce w światowej popkulturze. Nie ma chyba osoby, która nie słyszałaby o słynnym disnejowskim bohaterze, czyli Simbie z kultowego filmu animowanego „Król Lew”, albo Aslanie będącym władcą i opiekunem krainy Narnii z pierwszej części słynnej książkowej serii stworzonej przez C. S. Lewisa – powieści zatytułowanej „Lew, czarownica i stara szafa”. Sporą popularność zdobyła także lwica Elza, czyli tytułowa bohaterka amerykańskiego familijnego filmu z lat sześćdziesiątych zatytułowanego „Elza z afrykańskiego buszu”.